MEDIENPRÄSENZ IM RADIO

Zu unterschiedlichen Anlässen ist unsere Kirchengemeinde im Radio zu hören.

NDR-Radioandachten 2022

07.10.2022: Versproken

Ik wuss heel nicht, dat dat so wat vandaag noch geben deit un dat Lüüd dat so eernst meenen, wenn se wat verspreken doont. Man de Mann, de dor te-gen mi achtern in d´ Kark sitten deit un mit mi proten will, de is dat Ernst. Al ewig is he nich mehr in een Kark west. Wo dat so is: He is as jung Keerl ut d‘ Kark uttreden un hett sük dor ook nich mehr för interesseert. Sogor to d´ Hochtied wull he partout nich mehr in d´ Kark gahn. Sien Frau hett deswegen domols düchtig roart. Man nu hett he nah d´ Doktor musst. So vööl Pien hett he sien Leven noch nich hat. Un de Doktor hett hüm denn heel düdelk seggt, dat dat överhoopt nich goot utsehen deit. Se hebben al docht, he muss bold van d’ Welt of. Heel Nachten hett he waak leegen un nahdocht. Un denn hett he sük sülmst wunnert, dat he up eenmal anfangen dä to beden: "Gott, wenn du mi helpen deist, denn will ik weer anfangen / un an di glöven!"Dorum sitt he nu tegen mi un will mi dat all vertellen. Un denn will he noch fragen, of he weer dortohören kann. Ja, un van sien Frau sall he mi ok noch gröten. Se hebben doch nächst Johr sülvern Hochtied, un denn will he endlich mit hör tosomen in d´ Kark komen. Se hebben ja nu mit‘nanner beleevt, dat Gott hör leev hett. Denn könen se sük / ja nu ok vör Gott verspreken, dat se beid sük ook leev holln. 

 

06.10.2022: Danken

"Worum klauterst du vör d´ Fierabend eegentlich immer noch eenmal torügg in dien LKW?", wulln de Kollegen van hüm weten. So as elke Dag harr he ‘n langen Tour achter sük: Veerhunnert Kilometer över d´ Autobahn, dreemal in d´ Stau stahn, tweemal een Unfall sehn. Man he sülmst was weer gesund un munter in sien Firma ankomen. So as jede Dag keek he nochmal allens dör. Ok de Reifens dä he kontrolleeen un in ´t Motoor kieken. Un heel toletzt stiggt he denn noch mal in sien Kabien. Man dor grippt he denn nich nah sien Thermoskann un sien Brootdöös. Dat wüür ja ok nüms upfallen. Un nu willn de Kollegen weten, wat he dor maken deit. "Ik mutt dor eben danken", seggt he dorum heel kört. Tegen sien Lenkrad kleevt al siet Johren een lüttje Engel. Wenn he de sücht, fallt hüm weer in, dat he nich alleen unnerwegens is. Wo faak het he dat al hat, dat dat heel gefohrelk för hum worrn is up de Straaten. Ok wenn he ‘n heel good Fohrer is, is he dorvan övertüügt: Dor fohrt noch well mit. Un dorum lett he sük vör d´ Fierobend jede Dag noch eben Tied un sett sük ‘n lüttjen Moment weer in sien Kabien, of un to ok ‘n bietje langerde: He sitt eenfach dor un seggt: "Danke!" 

 

05.10.2022: Bruukt

Ik harr hör al siet Johren nich mehr sehn. Se is ja nu in Ruh. Mester is se west un het sük um allens kümmert. Un nu het se endlich Tied för sük sülmst, för hör Mann un för ´t Familie.Man so heel ohne een Upgaav is dat ok nix för hör. Dorum vertellt se mi van Ibrahim. De harr se in hör letzte Dagen an d´ School noch kennenleernt. Dor was he net eben nah Düütschland komen. In sien Heimat harr he allens verloren. Un all in sien eegen Spraak full hüm dat Lesen düchtig stuur. Doch nu sull he dat aalens up Düütsch henkriegen? Dorum was se vull van Sörg, wo he hier kloorkomen sull. "Well helpt de Jung bloot nu?", harr se sük fraagt un denn för hum beedt. Un denn harr se wat föhlt un höört: eerst heel sacht un denn immer düdelker: "Du musst hum helpen!" Un dat deit se nu al siet Johren. Se treffen sük tweemol in d‘ Week, un he hett al so vööl leert! Se is richtig stolt up hum: Mitnanner hebben se van ´t Sömmer ‘n heel dicken Book dörleest un dor düchtig över disputeert. "Denn hest du ja immer noch nich dien Ruh", wull ik an hör seggen, man ik kunn marken: Hör Upgaav deit hör good. Dorum dä ik hör Kraft dorför wünschen. De kunn se woll bruken, meen se denn, un vertell mi ok noch eben van her lüttje Wehwehchen hier un dor. "Man Gott sall woll up mi uppassen", meen se denn: "He bruukt mi ja noch!"

 

04.10.2022: De heel Barg

"Fein, dat du wiederhen mitmaken wullt bi d´Kunfermannenunnericht?", sä ik an Henri. He was al in d´ eerste Johr mit dorbi west, un nu sall dat nah d‘ Sömmer wieder gahn. Bit to de Kuffermation will ik mi jede Week mit hüm un sien Frünn treffen. Un natürlich hoop ik, dat he dorbi blifft. Dat kummt ja ok vör, dat de een of anner nah de Hälfte van de Tied utstiegen deit. "Ja, ik will doch de heel Barg anhoch gahn", seggt Henri. Kiek eben an, denk ik, wo mooi he dat utdrücken deit, as so‘n lüttjen Poet. Un denn vertellt mi Henri van de Sömmerferien. Dor is he mit sien Familie in d´ Bargen west. ‘n Stückje anhoch harn se sük ‘n lüttjen Huuske miet‘, un denn sünd se ‘n poormol heel nah boven nah d‘ Spitze anhoch kraxelt. "Nu hebb ik ok weer ‘n heel Barg vör mi". Henri kikkt in sien Kalenner. "‘n Stückje anhoch bün ik de Barg in ´t eerste Kunfermannenjohr ja al komen, man nu will ik heel nah boven." Dor het he recht, geiht mi dat dör d‘ Kopp. Un dat Bild van de Barg passt würelk good. In d´ Kunfermannenunnericht will ik mit Henri un de annern tosamen ja ok heel nah boven kieken: nah Gott hen. Un wenn wi denn över hüm proten, denn denk ik wiss: Wi köönt mit uns Gedanken un Geföhlen, mit uns Singen un Be-den nah Gott henkomen. Henri will dat ok. De heel Barg anhoch, bit up de Spitz, hen nah Gott. Un sük freun an de goode Utsicht! 

 

14.02.2022: Theo kann Gott sehn

"Ik hebb hüm sülmst sehn", röppt Theo heel upgereegt. Ik sitt mit een poor Kinner - so tüschen acht un teihn Johr old - in d‘ Gemeensaal. "Wo sücht Gott woll ut?" Dor proot ik mit hör över. Un middent detüschen vertellt nu Theo: "Ik weet, wo Gott utsehn deit, ik hebb hüm doch al mal sehn!”So tomaal sünd ́s all still un fragen Theo: "Un wat hest du sehn?” Wi hebben ja net eben över- leggt: Of Gott woll ‘n olln Mann is mit ‘n langen Bort, de so utsücht as de Wiehnachtsmann? De brengt ja hen un her ok dat, wat wi uns wünschen!"Of hett de leev Gott root Hoor un gröön Ogen?", will denn ok well anners van de Kinner weeten. Un een van de Wichters fraggt: "Of is Gott nich vielicht up‘t Een doch een Froomiske un gor kien Mann?"Obber Theo deit bloot mit Kopp schüllern. "Nee, dat is anners, as ji denken doont”, meent he nu sacht: "Dat is heel nich so wichtig, wo olt Gott is un wo genau sien Gesicht utsehn deit. Wenn ik beden do, denn kann ik Gott sien Hoor of sien Statur ok gor nich so düdelk to kennen kriegen. Ik sech bloot dat, wat würelk wichtig is un mi hel- pen deit, un dat is, wo Gott mi ankiekt, un wo he mi heel persönlich Moot maakt. Ja, mennigmal is dat so, as wenn he mi tolacht un an mi seggt: "Ik help di!"

 

15.02.2022: In Gott sein Wohnung

Dat Gott in d' Himmel wohnen deit, dat hebb ik ja al lang wusst. Man wo dat in sien Wohnung genau utsücht, dor harr ik mi noch kien Gedanken över maakt. Man denn hebben Kinne in d‘ Grundschool mi dat upmaalt. Kiek mal, so het Gott sien Wohnung inricht‘.Franzi satt an hör Tafel, harr‘n Blei in d‘ Hand un maal een Wulk. "Is dat Gott sien Bett, wat du dor maalt hest?", wull ik van dat Wicht weeten. "Nee, Gott, dürt nich slapen, de mutt doch ok snachts up uns uppassen. Dat hier is doch sien Gästezimmer!" Un denn kunn ik sehn, dat dor noch ‘n Bült mehr Bedden stahn deen. "De sünd för all de Lüüd, de al stürven sünd un nu bi Gott wohnen – in sien Himmel", vertell mi Franzi denn wie- der.Ok‘n Disch mit Stohlen kunn ik to kennen kriegen. Man se wull dor kien Tassen un Tellers drup malen. "De stahnt netakraat all bi hum in d‘ Schapp", verkloor se mi. "De Tafel bruukt he, dat se dor boven Spoß hebben un ‘n Spill mit‘nanner spölen!" Nu was ik doch neischgierig worrn. "Wat spölen se denn dor mit‘nanner?" wull ik weeten. "Dat weetst du nich, Pestoor?", dee sük do Lucy inmischen: "Du vertellst uns doch immer, dat Gott dat nich utstahn kann, wenn wi Minschen uns tegensietig agern doont un so untofree sünd mit uns sülst un annern. Darum is dat för mi doch heel kloor, wecke Spill Gott dor boven mit de annern spölen deit: "Minske, arger di nich!"

 

16.02.2022: De warme Schuller

Heel bedröövt sitt se in d‘ Köken, as ik hör besöken do. "Gott, wo sall dat bloot wiedergahn, wo krieg ik dat all bloot hen?" Van groot Sörgen vertellt se mi, van dat, wor se so faak över nahdenken mutt: All hör Kinner hett se good groot maakt, bloot her lüttjeste Jung hett se nich so richtig to Gang kregen. "He is nooit uttrucken, un arbeiden kann he sowieso nich", meent se. "Dorför is he to krank. Wenn he sien Medikamenten richtig nehmen deit, denn kummt he so eenigmaten kloor. Man alleen leven? Nee, dat kann he nich. Dorum leevt he mit sien bold fieftig Johr immer noch in Huus."Se helpt hum jede Dag, dat he smörgens ut d‘ Bett komen deit un sien Olldag henkriggt. Man kann se disse Upgaav ok noch schaffen, wenn se ollerder word? Kann se ok mit över tachentig Johr noch Auto fohren un hüm nah de Dokters henbringen. "Man eenmol, as mi dat all so dör d‘ Kopp gahn dee", vertellt se mi, "do hett de leev Gott mi Moot maakt." "Wo dat denn, wat het he denn seggt?", will ik weeten. "Seggt? Nee, seggt het he gor nix. Dat was bloot so ́n Geföhl!" Denn up eenmol, so verkloort se mi dat, was hör rechte Schuller heel warm worden. Se was alleen in ́t Köken. Man se wuss heel genau: "Dat is de leev Gott, de dor sien starke Hand up mien Schuller leggen deit un mi toseggt: Ik bün bi di, wi schaffen dat!"

 

17.02.2022: 'N lüttjen Moment

Wat is dat? He will net ut sien Huus ruut, dor hett he dat Geföhl, dat irgend- well hüm ‘n lüttje Moment torügghollen deit. Nix geiht mehr un he kummt nich wieder. Man dor is nüms, dor steiht nüms tegen hum! Dorum grippt he noch- mal nah de Breefke, de he wegbringen will, kriggt sien Rad to faten un fohrt denn gau los. He mutt düchtig uppassen, de Autos gallern up sien Straat im- mer heel fell. Man he kriggt dat all good hen un fohrt nah d‘ Postkaast. Up sien Rücktour fallt hum een LKW up. De Fohrer geiht dat anschienend all nich fell genug un he deit tegen hüm düchtig luut hupen. As he denn mit sien Rad wieder achter de Keerl anfohrt, kann he dat van wieden sehn: De geiht mit sien Anhänger vöölst to fell in ́t Kurv! Dat kummt, as dat komen mutt: De LKW mutt düchtig bremsen, fangt an to schlingern; sien Anhänger fallt um un kummt rechts tegen de Straat to liggen. So tomal is he bi de Keerl an d’ LKW. De trillert mit sien heel Liev, man hüm is nix passeert. Ok up d‘ Straat is nüms to Schaad komen. Man wenn dor irgendwell tegen de LKW west weer, de harr dat woll nich överleevt. Un denn geiht hüm dat up een Mol dwars dör‘t Levent: Wenn he mit sien Rad ‘n bietje fellerde dor west weer, een poor Sekunden ehrder dor lang fohrn weer: denn was he d’r nich mehr! Man he ha ja disse lüttje Moment hat, wor hum dat so vörkomen weer, as wenn hum een torüghollen harr!

 

18.02.2022: De dübbelte Himmel

"In d‘ Ferien sünd wi mit Flugzeug flogen", dee mi een Jung in d' Grundschool vertelln. He was immer noch heel begeistert: Twee Stüün lang harr he dör ́t Fenster keken! To Anfang un up‘t Enn harrn hum dat de lüütje Husen un de vööle Straten andahn - man ok över d‘ Wulken harr he de heel Tied luurt. "Obber ik hebb hüm nich sehn", sä de Jung denn an mi: Nargens dor boven harr he Gott utmaken kunnt. Dor dee sük up eenmol Sonja melden. Se het ok al mennig Mol in ́t Flugzeug seten: Hör Grotollern wohnen in Amerika, un do- rum kann se ok düchtig goot Engelschk proten. "Ja, weeten ji denn nich, wo dat is?", fung se an, uns dat to verkloren: "Dat is richtig, dat Gott in ́t Himmel wohnen deit, man dor boven gifft dat doch twee Himmels. Up Engelschk gifft dat dorum ok twee Worden dorför. Wenn wi fleegen doont, denn is dat för de Amerikaners de sky. Man denn is dor ok noch de Himmel, wor Gott wohnen deit, un dat is de heaven." So kloor harr ik dat noch nooit höört. Un ok de an- ner Kinner satten dor mit groot Ogen. "De sky, de hebb ik ok al mal sehn", meen Jannes up eenmal. "Man wor is denn disse heaven, wor Gott wohnen deit?" Do wurr dat up eenmal heel still in d' Klass un Sonja sä: "Dor achter! Gott sien Himmel is achter de Himmel, de wi sehn könnt."

 

 

NDR-Radioandachten 2021

21.06.2021: Ole word inladen

Dat passeert mi nich noch mal! Ditmal kriggt Ole sien Breefke futt: Ik laad hum in – as een van de eersten. Vör veer Johren hebb ik hüm nix tostüürt. Domols harr ik aal sien Frünn – ut sien veerde Klaas – een Inladen tostüürt, dat dat mit de Kuffermannenunnericht all losgahn dä. De eerste Deel löppt ja bi uns all in d‘ veerde Klass. Bloot he harr nix kregen, Ole stunn nämlich nich in uns Kartei: He was nich döfft, sien Ollen wassen nich döfft, sien heel Familie höör nich to d´ Kark.

„Man du kennst mi doch“, hett Ole an mi seggt: „Ik maak doch ok mit: in dien Religionsunnericht.“ Man ‘n Breefke harr he trotzdem nich kregen. Un dorum is he denn los, nah de Schoolleiterin, un het sük höchstpersönlich över mi as Pestor beschweert!

Normalerwies mag ik dat ja gor nich, wenn een nich tofree is mit mi. Man ditmol – hebb ik mi dor düchtig över freut. Ik hebb Ole in d‘ School ofpasst un hüm fraagt, wor genau he wohnen deit un hum sofort wat henstüürt.

Un so kweem dat denn, dat Ole ook mitmaken dä bi de eerste Kuffemannenjohr: Heel stolt stunn he, ‘n poor Maant later, tegen mi an d‘ Dööpsteen: Ick hebb ‘n lüttjen Reed över hüm hollen un hüm denn fragt, of he nu würelk döfft worden wull. Ja, dat wull he!

Un nu, wenn dat in d‘ achte Klass mit de tweede Deel van’t Kuffemannenunnericht wieder geiht, denn stüür ik Ole glieks ‘n Inladen to. Sien Adress hebb ik ja. Of he woll weer kummt?

 

22.06.2021: Verpusten

Ik harr gor kien Tied to verpusten! Heel in Draft dä ik över d‘ Boahnhoff rennen. Mien eerste Zug was too laat infohren, nu harr ik haast kien Tied för ´t Umstiegen. Ja, ik harr nich mal Tied för‘n kört Gebeet – so van de Oort: „Gott help mi, dat ik de Zug noch kriegen do!“ Immer weer keek ik up mien Armbanduhr: Ik harr bloot noch twee Minüten.

As ik denn endlich up de richtige Gleis to stahn kweem, kreeg ik de Boahnhofsuhr to sehn. Heel groot un rund hung se dor: Se ha ’n roden Zeiger mit ‘n lüttjen Kringel dran, de jede Sekuun een Stückje wiederspringen dä. Kunn ik mi doch noch eben verpusten?

Ik keek genau hen, un up eenmol doch ik: Mien Hart blifft stahn. Wat is dat? De root Zeiger stunn! Harr ik mien Zug nu verpaasst? Ik keek un keek. Een Moment – noch ‘n Moment – man denn up eenmal mook de Zeiger de Minüüt doch noch vull.

Laater hebb ik denn irgendwor leest, dat dat bi jede Uhr up jede Boahnhof so is. De Keerl, de sük disse Uhren utdoch het, för de was dat wichtig: De Sekunnenzeiger mutt‘n bietje fellerde rumgahn as normal. Denn het he upletst nämlich noch een lüttjen Moment extra Tied över – för dat Verpusten. Un eelk un een, de över d‘ Boahnhoff rennen deit, de kann dat dorum ook: Eben verpusten, un viellicht ok eben beden, bevör de Reis wiedergeiht.

 

23.06.2021: Fluch un Segen

De heel Tied keken de beid jung Frölüüd in mien Abteil all, in wat för dicke Boken ik dor in d‘ Zug arbeiden dä. Een troo sük denn endlich un froog mi: „Sünd Se Pestoor?“ – „Ja!“ – „Denn mutt ik nu doch eben wat fragen. Dat is nämlich so, dat ik all siet Johren dat Geföhl heb, dat mien Süster un ik verflucht sünd!“ – „Ach du leev Tied“, doch ik, man her Süster dä düchtig nickkoppen: „Bi uns löppt nämlich allens dör‘nanner. Un dat is wegen uns Nahberschke. De much uns noch nooit lieden, un as se van uns wegtrucken is, dor het se uns verflucht. Können Se dor wat tegen doon?“

Ja, ähm, sowat hebb ik ook noch nich hat. Dorum weer ik blied, as mi doch wat infallen dä. In d´ Bibel steiht nämlich ook wat över´t Fluch – un dortegen stellt Gott sien Segen. Dorum sä ik: „Ja! Jede Sönndag gifft dat wat, wat dortegen helpen deit. An d‘ Enn van jede Gottesdienst, word uns Gott sien Segen toseggt.“

„Oh, wat is dat mooi”, freu sük een van de Süsters. „Wo können wi bi jo Mitglied worrn?“ – „Na, sünd ji denn nich döfft?“, wull ik weeten. Nee, sünd se nich. „Ja, bi d´ Dööp wischken wi doch mit Water all dat Düwelskraam van d‘ Kopp of!“ – Ik muss smüstern över mien eegen Worden, man de beid weern heel begeistert: „Dat bruken wi ok“, meenten se und wulln futt bi een van de Karken in hör Stadt nahfragen. „Ja, dat maakt man“, hebb ik noch an hör seggt: „Gott sien Segen wees mit Jo!“

 

24.06.2021: Elsas Mootmaker

Se het dat schafft un sük heel goot inleevt: Vör ‘n poor Johr is Elsa in uns Dörp trucken un leevt nu in een lüttjen Wohnung, nich wiet weg van hör Kinner. Heel fell het se vööl Lüüd kennenleernt un is ook in uns Karkengemeen mit dorbi. Sogar in Coronatieden is se mit de meesten van hör neei Fründinnen in Kontakt bleven un is blied, wenn dat irgendwenner weer losgahn deit mit de Gruppen un Kreise.

Wenn ik mi mit Elsa doröver freuen do, dat se dat all so goot schafft het, denn seggt se immer: „Gott het mi dat ja toseggt, dat he mi helpen deit, un dat ik dat schaffen kann.“

Un dat kweem so: Een Johr, nahdem hör Mann stürven was, het Elsa in hör Stuuv seeten – heel alleen. Man up eenmal harr se dat Geföhl, dat dor noch well sitten dä. „Ik wuss dat so tomaal heel genau, dat dor uns Herrgott heel persönlich tegen mi up‘t Sofa satt. He het sogar wat seggt, un mi direkt anproot‘. He wuss ook, dat ik Elsa heeten do. Man he het mi nich Elsa nöömt! He het mi so anproot‘, as bloot mien beste Fründinnen mi nömen doont: „Elschen“, het he seggt. „Du kriggst dat hen, wenn du dien Wohnung upgeven un nah Engelbostel trecken deist.“

Dit Geföhl, disse mooi Moment, draggt Elsa immer noch in hör Hart. Gott het hör dat heel persönlich toseggt: „Elschen, ik help di dorbi: Wi schaffen dat – mit‘nanner!“

 

25.06.2021: Picknick

Hör Moot het mi düchtig beindruckt – un wo se de aarm Lüüd in hör Stadt helpen deit. Ik hebb van hör in d´ Zeitung leest. Hör Naam hebb ik vergeten. Man ik weet noch, dat se in Kalifornien leven deit, dicht bi´t Greanz nah Mexiko, wor vööl aarm Lüüd wohnen.

Un nu – in Coronatieden – können se dat in hör Karkengemeen nich mehr so maken, dat se aal de Obdachlosen to ´t Middageten in hör Gemeenhuus inladen. Dorum het se nu in ´t Stadtpark Wulldekens utleggt, un hör aal to´t Eten inladen. Wat mooi!

Man de Buurmester fuun dat gor nich good. De Polizei harr hum dat futt meldt, un de Lüüd van‘t Ordnungsamt harrn denn ook gau ‘n Breef upsett‘, dat in de mooi Stadtpark, mit aal de Blömen un Waterbecken, de Obdachlosen nix verloren hebben. Se sull dormit uphollen, hebben se hör schreven: Se sull uphollen, un de Obdachlosen in d´ Park nix to eten geven.

Se het denn bloot ‘n poor Satzen torügg schreven, obber de wassen so good, dat se sogar bi uns in d‘ Zeitung stunnen. „Leev Buurmester“, het dat Froominske schreven, „ik do in d‘ Stadtpark nich Eten an de Obdachlosen verdeelen, ik eet wat mit de Obdachlosen tosamen. Wi maken een Picknick! Komen S‘ doch geern ook mal dorto – un picknicken S‘ mit uns mit!“

 

 

NDR-Radioandachten 2020

14.09.2020: In´t Fitnessstudio

Een of tweemol int Week gah ik in’t Fitnessstudio. Am leevsten bün ik dor smörgens. Denn is dor noch nich so vööl los. De Studenten slaapen noch, de normol Lüüd sünd bi d‘ Arbeid, un ik hebb dor mit ‘n poor Rentners mien Ruh. Denn kann ick heel sinnig mien Gelenken un Muskels bewägen. Upstünns mag ik dat ja sowieso nich so geern, wenn de Lüüd too dicht um mi to sünd.

Man up een Freedag was dat nu doch heel düchtig vull, un doröver haarn se dat denn ok in d‘ Kabien. „Nee“, meen de een van de Rentners, so mook hüm dat kien Spaaß, dor föhl he sük nich wohl. „Ik koom övermörgen weer, denn krieg ik mien Parkur hier good dör. „Wat is mit di?“, froog he denn sien Sportsfründ: „Kummst du ook / un maakst mit?“

De Sportsfründ is eegentlich immer dor, wenn ik in‘t Fitnessstudio bün. Dat is woll so een, de dat düchtig Spaß maken deit, dor hen to gahn. Man nu sä he: „Nee, övermörgen kann ik nich – un denn will ik ok nich!“

Nu fungen de annern up eenmol an, de Sportsfründ to stiekeln: „Wat is denn mit di los: Du hest Sönndagmörgen kien Tied för uns? Wat hest du denn? Musst du eenmol in d‘ Week utslapen / un denn heel romantisch för dien Frau Frühstück maken?“ Man de Sportsfründ sä nix. Dor kunnst marken: Dat was hüm ‘n bietje unangenehm, un he dee wieder sien Handook tosamen leggen.

„Ach, ik weet“, reep dor / up eenmool een. He stunn achter d‘ Wand in d‘ Dusche un krakeel dor / nu röver: „Uns Sportsfründ geiht woll nah d‘ Kark hen, of wat?“ – „Dat is’t!“, piesack hum / een anner nu ok: „Du musst bestimmt beden of sogar beichten!“

Dor harrn se ja wat seggt. Över d‘ Kark proot‘ in mien Fitnessstudio nooit well. Ok wat ik arbeiden do, dat het dor noch nüms ruutkregen. All keken s‘ de Sportsfründ nu an. Man de stunn liek up, hool Luft un sä heel luut un düülk, dat all hüm verstahn kunnen: „Ja, Sönndag gah ik nah d‘ Kark. Un ik beed dor ok för jo!“

 

15.09.2020: Uprichten

„Wat sall dat eegentlich bedüden?“, het mi een in de Kuffemandenstüün fraggt. Wi harrn dat net över‘t Glaubensbekenntnis, un dor steiht doch, dat Jesus an d‘ Enn Gericht hollen deit: He sall richten över de, de denn noch leben, un ok över de, de al stürven sünd. Över de Lebendigen un de Doden. Seggt hebb ik eerstmol nix. Ik stell mi dat ja so vör, dat Jesus denn all de, de dat in hör Leven mit de teihn Geboden goot henkregen hebben, in d‘ Himmel ringahn lett. Un de, de hier up d‘ Eer anner Minsken dat Leben stuur maakt hebben, de haut Jesus dat / denn noch mol um d‘ Ohren.

Man immer wenn ik över disse Gericht so nahsinnen do, denn krieg ik ok ‘n bietje Sörg: To wecke Siet höör ik denn eegentlich? Reicht dat bi mi? Kann Jesus mi in sien Gericht dör gahn laten – of hebb ik to vööl verkehrt maakt? Un in‘t Studium heb ick al so vööl Boken doröver lesen musst, dat dat för mi heel nich eenfach is, up so‘n Fraag mit een mojen Satz wat to seggen.

Dorum freu ik mi, wenn de Kuffemannen dat beter henkriegen as ik. Al vör‘n poor Johren het een van mien Kuffemanden mi mal in so een Moment hulpen. „Wi mutten uns kien Sörgen maken wegen dat Gericht“, het he domals seggt. „För uns is Jesus dor, he is n heel goden Advokaat för uns! De helpt uns!“

Ok ditmol was een van de Kuffemanden schlauer as ik. Devin dä sük melden. Anners seggt he nich vööl. Un ok ditmal wassen dat bloot fief Worden: „Richten heet bi Gott uprichten!“, sä he. – Ach ja, so geiht dat bi Jesus: He deit uprichten!

Dormit het Devin denn doch mien Hart röögt. Wat mooi! Ik bün in Sörg, dat Jesus mi / bi sien Richten vernichten kunn, man mien Kuffemand maakt mi Moot: Ja, Recht sall Recht blieven – un Unrecht mutt benöömt worden. Man wenn ik wat verkehrt maakt hebb, sall ik trotzdem nich unnergahn. Wenn ik dor Sörg hebb, denn deit Jesus mi weer uprichten.

 

16.09.2020: De Matrizendrucker

Dat is nu bold dartig Johr her, dat de Greenz tüschen Ost un West in Düütschland fallen is. Ik hebb ja lang docht, dat Gorbatschow dat west is, de de Müür in Berlin to Fall brocht het. Man nu weet ik, dat ok de Lüüd ut mien eegen Karkengemeen / dor her Deel / an doon hebben.

Ik hebb nämlich ruutkregen, dat Engelbostel in de tachentiger Johren / een Partnergemeen in Leipzig hat het. Ok de Jugendgruppe is dor immer weer henfohren, de Lüüd hebben Breeven hen un her schreven, un to Wiehnachten wurrn ok Paketen över d‘ Greenz stüürt: Ut‘ Osten gaff dat mooi schnitzt un anmaalt Holt ut‘ Erzgebirge, un ut‘ Westen Zukela un Koffje.

Un denn kweem dat so, dat se in mien Karkengemeen nengtein-hunnert-acht-un-tachentig in‘t Karkenbüro de eerste richtige Kopierer kregen hebben. Bit dorhen harr de Pestor sien Papieren för de Kuffemannenstüün of för d’Karkenvorstandssitzung immer up een Matrizendrucker dübbelt maken musst. Eerst wull he dat oll Ding wegsmieten, man denn het sien Kolleg ut Leipzig seggt, dat he de Matrizenmaschien woll bruken kunn; de Stasi düürs dor allerdings nix van mitkriegen. So hebben se dat Ding denn in över twintig Deelen heel ut‘nanner baut, in Koffjedösen packt, Wiehnachtspapier drum rum wickelt / un ok ‘n Teeknung maakt, wo dat weer in‘nanner sett worn muss.

In d‘ September un Oktober neegen-un-tachentig was dat denn so, dat se in de Leipziger Karken jede Maandag för Freden beedt hebben. Nahderhand sünd se all mit‘nanner eenmol um de Stadt rumlopen un hebben demonstreert. De Partnerpastoor van mien Gemeen was domols vull van Sörg, dat dat nich friedlich bleev: dat sien Lüüd de Polizisten piesacken of verhauen kunnen oder hör Gewalt andaan wurr.  Dorum het he Zedels torecht maakt, wor up stunn: „Wi hören all bi’nanner. Wi sünd een Volk.“ Disse Zedels het he denn ok up sien neei Matritzenmaschien ut uns‘ Karkengemeen leggt. Över dartigduusend Zedels hebben se verdeelt.

Un dorum knippoogen un smüstern wi bi uns in‘t Dörp in disse Dagen: „Wenn dat Engelbostel nich geven dee, denn stunn de Müür in Berlin viellicht immer noch!“

 

17.09.2020: De Professor

Mien Profsoor was ‘n heel patenten Keerl. Bovendem kunn he gewaltig good predigen. Wenn he in d‘ Höörsaal an‘t Philosopheeren was, denn kreeg he dat immer so good hen, dat all hüm geern tohören deen: Ok wenn he al düchtig vööl in schlau Boken leest harr, wuss he nämlich heel genau, wo dat up‘t Dörp in‘n ganz normalen Karkengemeen so togahn deit.

Immer weer muss he uns van sien eerste Gemeen vertellen, as he sülmst noch lüttje Pestor weer. Heel stolt was he west, as he faststellen kunn: Disse een Mann kweem jede Sönndag bi hum in d‘ Kark. Wind un Weer kunnen hüm nich ofhollen, he un sien Frau satten jede Week in d‘ Karkenbank. Of dat woll an de gewaltige Predigten liegen dä?

Irgendwenne is mien Professor denn bi dat Poor mol up Vesiet west. De hebben sük düchtig freut, un de Frau het denn wunnerbor Worden dorför funnen, wo good dat för hör beid was, dat se hör Glauben harrn. „Ok an heel stuur Dagen is Gott för uns beid dor un helpt uns dör de Tied“, het se seggt.

Un denn full mien Professor up eenmol up, dat de heel Tied bloot de Frau an‘t Proten un Vertellen was. Hör Mann harr noch kien eenzig Wort seggt. „Mag woll, dat he so een kloken Denker is“, gung dat mien Professor dör d‘ Kopp. Un’n Settje later froog he de Mann, wecke theologischen Gedanken in sien Predigten he denn besünners interessant finnen dä.

Do harr de Mann up eenmol anfangen, mit sien Hannen to fuchteln un heel dör‘nanner rumjammert. Un denn harr he sien Arms wiet maakt un hüm anlacht – so as de Professor sülst dat immer an d‘ Enn van d‘ Karktied bi d‘ Segen maken dä.

Ja, un denn harr de Frau hum dat vertellt: Vör ‘n poor Johr harr hör Mann een heel sworen Schlaganfall hat. Sietdem kunn he bold nix mehr hören un ok nich mehr kloor proten. Man he harr sien Glauben / nochmal neei funnen / un murken, dat Gott hüm / dör sien Lieden / dörhelpen dä. In d‘ Kark hool he sük dorför / jede Sönndag neei Kraft – man nich dör irgendeen klooke Predigt. Dat, wat hüm Kraft geven deit, sä de Frau, dat kummt eerst heel an d‘ Schluss. Dat, wat hüm Kraft geven deit, is de Segen!

 

18.09.2020: Wolfgangs Fründ

Wolfgang het een oll Fründ. Se kennen sük al över sesstig Johr. Wolfgangs Familie harr in d‘ Kriegstied ‘n Backerei. Dor harrn se ok ‘n Franzoos todeelt kregen; de harrn de Düütschen in d‘ Krieg mol irgendwor infangen, un nu muss he bi hör in d‘ Backerei mitarbeiden. He düürs eegentlich nich mit Wolfgangs Familie an een Tofel sitten, man se hebben alltied dorup acht, dat hüm dat good gung. Ok in dat Dörp hebben se hum all geern lieden mucht. Nüms kunn so charmant wesen un kien Backer kunn so mooi lang witte Brootstangen backen as disse Franzoos.

Futt nah d‘ Krieg is he weer nah Hus nah Frankriek, man he het de Kontakt hollen: To Wiehnachten un to Oostern kweem bi Wolfgangs Familie immer een Breefke an. Wolfgang het denn in d‘ School flietig Französisch leert, so kunn he ok lesen, wat de Franzoos hör schrieven de. Un Enn van de fieftiger Johren stunn dor: Pingsten fohr ik mit Frau un Kinner nah Düütschland, un denn komen wi bi jo up Vesiet.

Heel upgereegt wassen se in Wolfgangs Familie. Tüschen Düütschland un Frankriech was dat immer noch nicht weer all in d‘ Rieg. Man Wolfgangs Familie harr över all de Johren ok de beste Rezepten in‘t Kopp hollen, un se harrn ok wiederhen dat lang witte Broot backt. De eerste Minüten was se all noch ‘n bietje an‘t Rumdrucksen, man denn harrn de Jungs van de beid Familien bold de Proot togang. Wolfgang was blied, dat he nu mol‘n bietje Französisch proten kunn. Un sien neei Fründ ha de vööl Spaaß an, mit de Düütschen achter‘t Huus Football to spölen.

Heel up‘t Enn sä de Backer ut Frankriek denn an Wolfgang, dat dat nödig weer, dat he ok mol nah Frankriek keem. He het hüm inladen – för een Johr! He sull noch beter Französisch proten leern un de Minsken in Frankriek un dat Land to kennen kriegen. „Mien Jung bruukt ‘n düütschen Fründ! Sowieso ist dat so: Ji jung Lüüd sölln kien Krieg mehr beleven, ji mutten Frünn wesen“, het he seggt. „Ik hebb‘n Tied lang bi jo hier leevt un ik hebb dat good hat, nu düürst du ok een Johr in mien Huus wohnen.“

Un so is dat denn ok komen. Wolfgang un Pierre sünd beste Früün worrn. Se vesieten sük immer noch un eeten mit‘nanner dat lang witte Broot; al siet Anfang van de zesstiger Johren, as Frankriek un Düütschland noch lang kien Frünn weer wassen.

 

 

Reformationstag 2019

Radio und Presse berichten über den Besuch von Pastor Wonneberger

 

Ein Hinweis auf unseren Gottesdienst am Reformationstag gab es bei ffn, am 31.10.19, um 8.05 Uhr

In der Martinsgemeinde in Engelbostel-Schulenburg bei Hannover ist der frühere Partnerpastor aus Leipzig zu Gast: Christoph Wonneberger, einer der Väter der Wende. Der ehemalige Schulenburger Diakon, Holger Kiesé, skizziert die Bedeutung des berühmten Pfarrers.

Autor*in: Renate Baumgart

Redaktion der Sendung: Renate Baumgart
Moderation: Julia Riese, Hans-Gerd Martens
2019 (c) & (p) Evangelischer Kirchenfunk Niedersachsen-Bremen GmbH
Veröffentlichungsdatum des Albums: 31. Oktober 2019

 

Die Matritzendruckergeschichte wurde am Sonntag, 3.11.19, bei ffn um 8.35 Uhr gesendet

Ein ausgemustertes Vervielfältigungsgerät, ein sogenannter Matritzendrucker, der evangelischen Kirchengemeinde Engelbostel hat bei der Wende im Herbst 89 noch gute Dienste geleistet. Gemeindemitglieder haben das Gerät in Einzelteilen in die Leipziger Partnergemeinde geschmuggelt, so dass dort Flugblätter für die Montagsdemonstrationen gedruckt werden konnten. Diakon Holger Kiesé erinnert sich.

Autor*in: Renate Baumgart

Redaktion der Sendung: Katja Jacob
Moderation: Julia Riese, Hans-Gerd Martens
2019 (c) & (p) Evangelischer Kirchenfunk Niedersachsen-Bremen GmbH
Veröffentlichungsdatum des Albums: 3. November 2019

 

Die Matritzendruckergeschichte gab es am 3.11.19 bei Radio 21, ebenfalls ca. 8.35 Uhr

Stellt euch vor: Der Mauerfall vor 30 Jahren wäre vielleicht nicht passiert, wenn sich die Gemeinde der Martinskirche in Engelbostel bei Hannover nicht von einem alten Drucker getrennt hätte! Die Martinskirche hatte nämlich eine Partnerschaft mit der Lukasgemeinde in Leipzig und engen Kontakt zu deren Pfarrer Christoph Wonneberger, einem der „Väter der Wende“. Holger Kiesé war zu der Zeit Diakon in Engelbostel und hat die Geschichte miterlebt.

Autorin: Renate Baumgart
Redaktion & Moderation: Matthias Pabst
2019(c)+(p) ekn - Evangelischer Kirchenfunk Niedersachsen-Bremen GmbH

 

Am Mittwoch, 6.11. um 18.45 Uhr lief bei Antenne Niedersachsen dieser Beitrag über den Besuch Wonnebergs am Gymnasium in Langenhagen:

Christoph Wonneberger gilt als Wendepastor. Der Leipziger begründete die Montagsdemos in Leipzig und erzählt noch heute von dem Geist des Wandels, der damals herrschte. Vor dem Jahrestag des Mauerfalls besucht er als Zeitzeuge eine Schule in Langenhagen.

Autor*in: Katja Jacob

2019 (c) & (p) Evangelischer Kirchenfunk Niedersachsen-Bremen GmbH
Veröffentlichungsdatum: 6. November 2019

 

Auch bei ffn lief am Montag, 11.11. um 18.37 Uhr dazu ein Beitrag

Wer heute freitags fürs Klima auf die Straße geht, riskiert ein paar Fehlstunden und maximal Ärger mit der Schulleitung. Das war vor 30 Jahren in der DDR noch anders. Wer gegen das Regime protestierte, riskierte, verhaftet und verhört zu werden. Pastor Christoph Wonneberger aus Leipzig war einer von ihnen. Jetzt hat der Erfinder der Montagsgebete vor Schülern der Gesamtschule Langenhagen bei Hannover erzählt, wie das damals war. Und was ihn motiviert hat.
Autorin: Katja Jacob
(c)+(p)2019 ekn - Evangelischer Kirchenfunk Niedersachsen-Bremen

 

 

NDR-Radioandachten 2019

25.03.2019: Sük beden

Endlich stah ik in Jerusalem – dor, wor ik al immer mal hen wull. An de woll wichtigste Platz, de dat överhoopt för de Jöden in d‘ heel Welt geven deit: Ik stah an d‘ Klagemüür. König Salomo het an disse Stee al vör dreedusend Johren ‘n Tempel baut. Un ok König Herodes hett dor sien Deel an doon. Al immer hemm de Jöden dor / midden in d‘ Stadt / beedt. Vööl kennen de Müür ja ut‘t Fernsehn – ut de Nahrichten.

Een Kolleeg het mi an disse besünner Platz brocht. Un ik freu mi, dat ik dat nu / mit eegen Ogen to sehn krieg: Jede beedt dor so, as he dat will. Mennigeen weet ok, dat man dor ‘n lüttje Zeddel mit ‘n Gebeed / tüschen de Ritzen in d‘ Müür leggen düürt. Een mookt dat so / un is ganz sacht dorbi. Annern sünd heel luut. ‘n poor Suldoten stahnt mitnanner in‘t Kreis un beten / all up eenmal.

Nah’n Settje fallt mi ‘n jungen Keerl up, de mi gau överhalen deit. Neisgierig kiek ik hen, wo he dor in sien swart Packje / un mit ‘n swarten Hoot up d‘ Kopp / nah de Müür henlopen deit. Unner d‘ Arm het he ‘n lüttjen hebräischen Bookje. Bi’t Beden hollt he dat Book mit de linke Hand fast. Mit de rechte faat‘ he ant Müür. Un denn geiht dat los: As de meeste anner Mannlüüd ok / fangt he nich bloot an to lesen, nee, he wiegelt immer weer nah vöörn / un nah achtern mit sien Bost – immer mooi in d‘ Takt.

„Warum mookt he dat so?“, will ik van mien Kolleeg weten. Un denn verklaart he mi, dat dat hebräische Woort för „beden“ eegentlich mit „sük beden“ översett worden mutt. Sükse Worden kennen wi up Düütsch ok, wenn een vertellt, dat he sük erinnern deit oder sük konzentreern will oder sük dörsetten mutt.

Dat is in uns Sprook so, dat wi dat mit „sük“ utdrücken dont, wenn dat heel düchtig um uns sülmst geiht. Well sük erinnern deit, de kramt flietig in dat rum, wat in sien Kopp is. Un well sük dörsetten will, de mutt sien heel Kraft upbrengen, um de annern van sük to övertüügen.

„So is dat för de Jöden ok mit dat Beden“, verkloort mi mien Kolleeg: „Wenn Jöden beden, denn willn se dat richtig doon – un as ganze Minschke / mit all hör Verstand un Geföhl mit Gott prooten. Se beden so düchtig un van Harten, dat man hör dat ansücht!“

 

26.03.2019: Grüß Gott

„Grüß Gott“, röppt se mi to – un nöögt mi in hör Café rin. Mi löppt dat Water in d‘ Mund tosamen, as ik achter de groote Glasschiev de vööle Torten un Pralinen to sehn krieg /. Ik will unbedingt een Stück Kook probeeren / un am leevsten ‘n Tass Tee dorto drinken. As ik mi hensetten do, mutt ik smüstern: Dat gifft dat ja woll nich, nu bün ik in Österriek up Visiet / un ook dor hemm se uns lüttje Teetassen / mit de Ostfreesen-Roos drup.

De Konditorske freut sük, dat ik her Service lieden mag, un so sünd wi futt mit‘nanner in d‘ Proot. Se vertellt mi, dat se geern Urlaub an d‘ Nordsee maken deit, van dor hett se de Tassen un Tellers / un sogor een poor Teekannen mitbrocht.

„Seggt man bi jo eegentlich ok „Grüß Gott“?“, hollt se de Proot mit mi in d‘ Gang. „Nee“, verklaar ik her, „wi seggen immer van Moin un meenen dormit „een mojen, een feinen Dag“. So een „Grüß Gott“ klingt für uns Ohren ok ‘n bietje katholschk“, segg ik un mutt smüstern. Un denn fallt her dat ok weer in, dat se an d‘ Küste vööl evangelisch Karken bekeken het. Man se is övertüügt: „Uns Herrgott is dat doch engal, of wi evangelisch of katholschk sünd, he passt up eelk un een up!“ Un as se dat so seggen deit, kann ik woll marken, dat Gott her / woll al fakerde mal / een Stöön west is / un her fasthollen het.

Un weer geiht de Pingel över d‘ Döör, un een niei Gast kummt rin. Bevöör he wat seggen kann, nöögt de Konditorske hüm wieder in d‘ Laden rin / un röppt hüm frünnelk her „Grüß Gott“ tomööt. De Gast blifft so tomol stahn / un seggt heel luut dör d‘ heel Laden: „Dat kann ik nich, ik kann Gott nich gröten, ik hebb hüm ja noch nooit nich sehn!“

Dormit het nüms rekend, un ok de Konditorske kikkt ’n bietjet verfehrt. Se ruckelt all wat an hör Torten rum un seggt denn: „Dat is schaa un liggt an jo sülmst! Man ik wünsch jo dat van Harten, dat ji dat irgendwenne ok mol beleven doont, dat Gott jo helpen deit / un dat ji hum – heel up‘t Een – in d‘ Himmel to sehn kriegen!“

 

27.03.2019: De Footballplatz för d‘ Freden

Hunnert Stufen mutten wi anhoog lopen. Denn können wi över d‘ heel Stadt henkieken. Mien Kollegin ut Jerusalem is mit mi up de hochste Karktoorn / van de israelische Hauptstadt klautert. Van dor boven kann ik bit nah dat Doode Meer henkieken.

Unner mi in d‘ Stadt / krieg ik‘n büld Husen un Straten to kennen. De golden Kuppel van de muslimische Felsendom tinkelt in d‘ Sünn. Ja, un dor is doch de Klagemüür, wor de Jöden beden doont, dor bün ik ja ok al west. Un nu stah ik up de Toorn van een van de Karken, de de Christen baut hebben.

All dree Weltreligionen sünd in Jerusalm Nahbers. Jersualem, dat heet översett eegentlich ‚Freedensstadt‘. Man wi all weeten, dat dor in de letzte dusende van Johren / ok immer weer Krieg west is. Dorum hemm se all vör lang Tied de ool Stadtmüür baut. Un wenn ik van Jeruslem ut nah Bethlehem kieken do, denn krieg ik ok / de neei Müür to kennen, de Israel van Palästina trennen deit. Söven Meters hoch is de, un vööl Suldoten stahnt dor. [Dat mag woll wesen, dat de Lüüd van de een Siet / nu nich mehr nah de anne Siet henkomen / un up her scheeten können. Doch in d‘ Koop van de Minschen is dat nu noch vööl schlimmer worrn as fröher.]

„Man hier in d‘ Stadt wohnen ji doch all mit‘nanner“, segg ik an mien Kollegin. Mi fallt ja up, dat her Nahbers up de linke Siet een palästinensische Fahn up d‘ Dack stellt hebben, un her Nahbers up d‘ rechte Siet een israelischen. Un denn vertellt se mi, dat in disse Deel van Jerusalem al immer de Arabers leevt hebben. Man in d‘ letzte Tied / hemm dat ‘n poor Israelis henkregen / un sük genau dor een Huss köfft. Sücht so ut, as wenn de Israelis mit de Tied de Palästinensers her Stadtdeel / wegnehmen willn. „Kiek eben, ok stuuv an uns eegen Heeg / hemm se al een neei Huus baut“, wiest se mi. „Dor is doch uns Tuun, dor mutten wi uppassen, dat se sük de / nich ok noch unner d‘ Nogel rieten.“

Un denn verteelt se mi / van een heel besünnern Idee. Irgendwell in d‘Karkenvörstand het seggt: „Dat düürt kien Tuun mehr wesen, wi mutten de Bomen utrieten / un dor wat henbauen.“ Man noch ‘n Huuske, dor harrn se kien Geld för. Un dorum wurr dor nu / een Footballplatz van. Se hemm hör Tuun plastert, ‘n Richel drumbaut, twee Toren upstellt / un ‘n poor Lampen anbrocht. Un nu freun se sük düchtig, wenn dor de Kinner ut all Husen mit‘nanner un tegen‘nanner / Football spölen. Fredens-Football in de Freedensstadt. De Football in Palästina / sücht nämlich genauso ut as de in Israel.

 

28.03.2019: De Engel mit de groote Footen

Se is nu in‘t Altenheim umtrucken. Her Huus was hör in de letzte Johren to groot worden, un in d‘ Tuun / kweem se ok nich mehr achter an. Se hett hör Villa verköfft / un löss rüümt. De meeste Möbels het se verschunken / un ‘n Bült Papieren wegsmeten. Bloot dat wichtigste het se mitnomen / in de niei Wohnung mit de beid Zimmers: Hör Bedd un de Hörnstohl, dat Sofa un de Kökentafel, un de Schgapp mit her Boken. Ja – un een Bild.

Dat lüttje Bild het ‘n prächtigen groten Rahmen. As ik hör besööken do, kiek ik mi dat an.  Un överlegg, of ik dat nich / al irgendwor mal sehn hebb. Is dat van een berühmten Moler? Dat gifft doch disse een Künstler, de so molen deit as Kinner. Mutt ja woll. Anners harr se dat seker nicht so prominent uphangt in hör Wohnung.

„Nee, mien Dochter het dat maalt, as se negen Johr old weer“, vertellt se mi denn. „För mi is dat Bild heel kostboor. Un dorum hebb ik dor’n golden Rahm um maakt.“ Ik kann up dat Bild een kräftigen Engel mit kloore Ogen to kennen kriegen, de mit Toversicht lachen deit. „Dat wichtigste sünd de Foten“, wiest se mi denn. Un denn fallt mi dat ok up, dat de Engel heel groot Foten het. Man worum het de Dochte de Foten woll so groot maalt?

Wi setten uns an d‘ Tafel, un se fangt an to vertellen. För bold ‘n halben Johrhunnert is up eenmol her Mann stürven. Dat was heel trüürig domols. So tomool stunn se alleen dor mit her Dochter un her anner Kinne / un ok mit her Verantwortung för de Firma. „Ik wuss gor nich, wo dat wiedergahn sull“, meent se. Obber denn queem up eenmal hör Dochter mit dat Bild an! „Mit disse Engel, de ik so nödig harr. Een Engel mit groot Foten nämlich, de fell herkommen kunn, wenn ik hüm bruken dä.“

„Un denn hett mien Dochter ok noch immer seggt: „Mit sien groot Foten kann dien Engel düchtig wat weg schuven un wegtreden. Un dat deit he bit vandaag: He is dor, wenn ik hum bruuk / un he pedd’t faak genog / mien Angst un mien Sörgen biesiet.“

 

29.03.2019: Freeden upt Wienbarg

David sien Familie het een Wienbarg in Bethlehem. Ik hebb hüm kennenleernt, as ik in Israel west bün. Siet hunnert Johren arbeit‘ sien Familie al up de Barg. Se hebben nich bloot Wien, se verkopen ok Oliven un Obst. Davids Opa het dat domols all richtig un korrekt maakt, as he de Barg köfft het. He is nah de Türken hengahn, de domols dor dat Seggen harrn, un de hemm hüm dat / up de Urkunde unnerschreven, dat de Barg nu hüm hören deit. Ok de Engländers un de Israelis / hemm dor mit de Johren her Stempels up sett‘.

Dorum was David sien Familie so richtig vör d‘ Kopp stött‘, as de Israelis sük dat vör veertig Johren up eenmol anners överleggen dän. Se wulln de Barg för hör Militär hemm / un dor denn ok noch‘n nejen jüdischen Siedlung hensetten. Man dat gung ja nu woll gor nich, dor in Bethlehem leven doch bloot Palästinensers. [Dorum is David sien Familie / vör´t Gericht gahn.]

All uns Weg hen / nah David was stuur. De Israelis hemm de wichtigste Straat dicht maakt, bloot um hüm to argern. He düürt ok kien Huus mehr up sien Barg stahn hemm. Dorum eeten wi mit‘nanner up sin Terrasse / un setten uns naderhand in een Höhle in d‘ Schaa. Man sietdem he Visiet ut‘t Utland kriegen deit, scheeten de Suldoten nich mehr up hüm. Of un to komen se obber doch eben / un pisacken hüm: Vör twee Johr hebben se dreehunnert van sien Olivenbomen umhauen.

„Wo hollst du dat bloot vull?“, will ik van hüm weeten. „Jesus maakt mi Moot“, seggt he. „Jesus helpt mi, dat ik immer frünnelk blieven kann; un dat steckt denn immer weer ok mol anner Lüü an, de denn up eenmol ok frünnelk mit mi sünd. He vertellt van de Jöden-Gemeen, de hüm besöcht het. De harrn dat mit de dreehunnert Bomen höört. Un dorum hemm se för hüm dreehunnert niei Bomen up sien Wienbarg plant‘. He vertellt ok van sien Kinner. Se spölen nich bloot mit de Jungs un Wichter, de se van d‘ Kark kennen. Nee, se visieten ok mit de Kinner ut muslimische Familien, de se in d‘ School treffen.

Lang sitten wi noch bi‘nanner. As he mi weer nah‘t Toor henbringen deit, fallt mi dor noch een groten Steen up. In mindestens teihn Sproken het he dor upschreven, wat hüm wichtig is. „Wi willn nich tegen’nanner wesen!“ So steiht dat dor. Ja, dat passt to hüm, so as he / dor up sien Wienbarg leven deit. „Wi willn nich tegen’nanner wesen!“

 

 

NDR-Radioandachten 2018

22.01.2018: Mit fief Lüüd wohnen

„Ok wenn wi mit fief Lüüd in mien Huus wohnen – för di is dor ok noch’n bietje Bott“. Beauty lach mi an un reep hör Jung, dat he mien Kuffer in‘t Auto setten dä. Se wull partu, dat ik ok bi hör up Vesiet kweem. Dat weer letst Johr up een Partnerschaftsreis nah Südafrika. Un Beauty, bi de ik nu’n poor Daag wohnen sull, was ok sülst / vör ‘n poor Johr / al mal bi uns / in Engelbostel west: up de grootste Reis, de se jemols mookt het.

Bi uns Fohrt dör´t Stadt het se mi denn in´t Auto vertellt, dat dat host nich klappt harr mit mien Vesiet in hör lüttje Huus: Se was doch ‘n poor Daag in´t Krankenhuus west. Un denn sä se up eenmol: „Man uns Vader het düchtig up mi uppasst.“ Un ik verstunn al in´t sülvige Moment, dat se van Gott proten dä.

As wi denn in her Köken um´t Tofel rum satten, wull Beauty allens heel genau weeten: „Wat is dor upstünns so los in dien Gemeen? Wat is ut de niei Jugendgruppe worn, un wo geiht dat Unkel Fritz?“ Hör all harr se ja kennenleernt domals. „Oh, ik beed för di, dat du imme Füür un Flaam büst för dien Arbeit. Ok ik bün immer weer begeistert, wenn ik hier in uns Kark wat maken do“, sä se an mi, un ik muss smüstern: As dat so hör Ort un Wies is, harr Beauty dor eben flink de Heilig Geist mit inbaut in hör Vertelleree.

Bevör se de Deckel van d‘ Pott nehmen dä, het se denn nich bloot för dat Eeten dankt. Se het ok eben dorför beedt, dat Jesus an de Siet van all hör Kinner un Enkelkinner dör‘t Leven gahn sull. Ach ja, nu harr Beauty de dree all bin‘nanner: Gott uns Vader, Jesus un de Heilig Geist.

As dat denn int-Bedd-Gahns-Tied wurr, hebb ik hör fraagt, wor ik denn slapen sull. Ja, un denn eegentlich / wull ik ok noch eben weeten, wor woll de anner dree / de heel Abend west weern, mit de se / un her Jung / in dat lütje Huus wohnen dän. „Mit fief Lüüd wohnen wi in mien Huus“, harr Beauty doch anfangs seggt. „Ach“, dä se antworden, „de sünd doch de heel Obend bi uns west: Gott Vader, Söhn un de Heilig Geist!“

 

23.01.2018: Dien Riek sall komen

Wat dat Vaterunser so bedüden deit, dorto hebb ik bitlang am meesten van de Kinne in uns Grundschool leert. De Text kennen se ja all ut uns Kinnergorden. Un in d‘ Religionsunnericht laat ik hör denn geern molen, wat de enkelte Satzen för hör so bedüden doont. „Dien Riek sall komen“ – dat is ja nich so licht to verstahn, ok för uns wassend Minschen nich. Wo mag Gott sien Riek woll utsehn, wenn dat denn dor is? Över de Kinner kunn ik mi bloot wunnern. Wat de all malen dän!

„Well in Gott sien Riek is, de is seker – so as in een Burg“, hebben se mi verkloort. Dor kummt nüms rin van de maal un düll Rakkers. De Müren sünd hoch un boven sünd so spitze Zacken, dat eelk un een in de Burg seeker is.

„Man worum hebben ji de groot Vördöör nich ofsloten“, will ik weeten. „De Döör mutt groot un open wesen“, hebben se mi verteelt. „Denn all Lüüd sünd inloden, rintokomen.“ Jenny het denn middent in d‘ Döör / een Dööpsteen maalt / un an mi seggt: „Elk un een, de in Gott sien Riek is, hört to hüm un is döfft. Un well noch nich döfft is, de wort denn eben in d‘ Döör eerstmol döfft.“

Jan het tegen de Dören ‘n heeln Ballen mit Hunnert-Euro-Schiens maalt. Dör hum weet ik nu: „Bi Gott geiht uns dat good: He sörgt för uns un schenkt uns allens, wat mooi is – un dorvan schenkt uns Gott denn noch vööl mehr, as wi bruken können!“

In de Burg kann ik ok noch ‘n Tau to kennen kriegen. De hangt van´t Himmel runner. „Dat Tau is för mien Opa“, seggt Lisa denn; un dor fallt mi dat weer in, dat hör Opa vör‘n poor Maant stürven is. „Opa is doch in d‘ Himmel, un all de annern, de al in d‘ Himmel sünd, mutten van dor ut / doch ok in Gott sien Riek rinkommen könen.“

Un denn is dor ja ok noch Simon: De het unner sien Burg veer Raden maalt! Twee vöörn un twee achtern. „Worum denn de Roden?“, will ik weten. „Tja“, seggt he, „wenn de Minschen nich nah Gott henkomen, denn mutt Gott eben mit sien Riek nah de Minschen henfohren.“

 

24.01.2018: Brenda deelt

Brenda is een van de Fröölüü, de ik letzt Johr in Südafrika kennenleernt hebb. Se leevt dor in uns Partnerkarkenkreis / und is vör‘n poor Johr / ok al mol hier bi uns up Vesiet west.

Nu is Brenda up Rent komen un het vööl Tied. Se helpt in hör Karkengemeen mit, so good as se dat kann: In´t Chor singt se mit, in d‘ Karkenvörstand is se mit dorbi, un eenmol in d‘ Week besöcht se de ool Lüüd in‘t Heim. Denn packt se hör groote Taschen vull, dat de arm Minsken mol wat anners to eeten un to drinken kriegen. Un ik weet, dat se ok immer düchtig wat in d‘ Kollekte smieten deit. Dat is wat besünners, denn as de meesten van de swart Lüüd in Südafrika is ok Brenda nich riek.

„Worum maakst du dat un deelst so vööl?“, wull ik van hör weeten. „Du bruckst dien bietje Geld doch eegentlich sülmst.“ Ik hebb hast‘n bietje mit hör skullen: „Wenn du to vööl geven deist, denn mutten de annern nahst ok noch di helpen.“

Man dor harr ik ja wat seggt. Se ruckel an hör Kleed un verkloor mi: All dat, wat ik dragen do, un all, wat in mien lüttje Huus is, dat höört mi nich! Gott het mi dat schunken. Verdeent hebb ik dat nich, dat ik ‘n heel bietje mehr hebb as mien Nahbers. Un dorum mutt ik dat, wat ik hebb, ok mit de annern in uns Gemeen deelen.“

Un denn sett se dor noch een drup / un sloog hör Bibel up: „Kiek doch eben: Irgendwenner, denn stahnt wi all in d‘ Himmel uns Herrgott tegenöver. Un denn proten wi mit‘nanner doröver, wat wi so uns heel Leevdag lang maakt hebben. Denn sall ik hum woll vertellen, wat ik hier all schafft / un wo mooi ik mi dat immer maakt hebb. Un denn up‘t Enn kummt dor een Fraag. „Brenda“, fraggt Gott mi denn, „hest du wenigstens eenmal dat, wat ik di schunken hebb, mit well anners deelt?“ Ja, un wenn mi Gott so fragen deit, denn will ik hum wenigstens ‘n bietje wat vertelln könen.“

 

25.01.2018: Frünn helpen

As ick bi hör int Stuuv sitten do, fallt mi futt dat grote Krüüz an d‘ Wand up. Dat kenn ik anners bloot ut kathoolsch Husen. „Ja, dat hebben mi doch mien Frünn ut Österriek schunken, as mien Mann stürven is“, vertellt mi se mi denn. Un denn proten wi ‘n heelen Sett över her Mann, de nu al bold teihn Johr nich mehr bi hör was. Se wassen domols al dorbi west, hör Golden Hochtied vörtobereiden un her Golden Hönnigweeken to planen – natürlich sull dat weer nah Österriek gahn. Man denn weer up eenmol sien Hart stahn bleeben – de Dokters kunnen nix mehr för hum doon.

„Wo hebben Se dat schafft, weer up´t Been to komen“, will ik van hör weeten. „Jesus het mi dör mien Frünn hulpen“, seggt se oahn lang to överleggen. Van de Beerdigung of an het hör de Nahberske / dreemol in d‘ Week inladen / und ‘n Tass Tee mit hör drunken. „Immer weer kunn ik hör dat sülvig vertellen un seggen, worum ik mien Mann so leev hat hebb. Bi hör kunn ik över all dat proten, wat mi dör d‘ Kopp gahn dä; Johren lang hebben wi uns truffen, bit se sülmst stürven is.“

„Man wat is dat nu mit dat Krüüz an d‘ Wand?”, fraag ik neeisgierig. Un denn haalt se ‘n bietje ut un vertellt van hör vööle Reisen in d‘ Alpen: Över Johren sünd se Sömmers und Winters teihn Doog nah Österriek fohren, immer weer in´t sülvig Huus. De Lüüd dor sünd hast so as hör Familie, sönndags sünd se sogar mit‘nanner in d‘ kathoolsch Kark gahn. „Un de hebben dat natürlich mitkregen, as mien Mann stürven is“, seggt se. „Un denn hebben se dor dit Krüüz för mi köfft. Se hebben sük in hör Kark truffen, dat Krüüz up d‘ Altar leggt / un ‘n Gott‘sdeenst fiert; dor gung dat bloot um mi, se hebben all för mi beedt. Un denn hebben disse Lüüd mi dat Krüüz tostüürt un mi updragen, dat ik dor immer henkieken sall, wenn ik trüürig bün. – Jesus het mi dee stüürt“, seggt se an d‘ Schluss heel övertüügt: „Mien Nahberske, mit de ik proten kunn, un Frünn, de för mi beden.“

 

26.01.2018: Frünn helpen

As ick bi hör int Stuuv sitten do, fallt mi futt dat grote Krüüz an d‘ Wand up. Dat kenn ik anners bloot ut kathoolsch Husen. „Ja, dat hebben mi doch mien Frünn ut Österriek schunken, as mien Mann stürven is“, vertellt mi se mi denn. Un denn proten wi ‘n heelen Sett över her Mann, de nu al bold teihn Johr nich mehr bi hör was. Se wassen domols al dorbi west, hör Golden Hochtied vörtobereiden un her Golden Hönnigweeken to planen – natürlich sull dat weer nah Österriek gahn. Man denn weer up eenmol sien Hart stahn bleeben – de Dokters kunnen nix mehr för hum doon.

„Wo hebben Se dat schafft, weer up´t Been to komen“, will ik van hör weeten. „Jesus het mi dör mien Frünn hulpen“, seggt se oahn lang to överleggen. Van de Beerdigung of an het hör de Nahberske / dreemol in d‘ Week inladen / und ‘n Tass Tee mit hör drunken. „Immer weer kunn ik hör dat sülvig vertellen un seggen, worum ik mien Mann so leev hat hebb. Bi hör kunn ik över all dat proten, wat mi dör d‘ Kopp gahn dä; Johren lang hebben wi uns truffen, bit se sülmst stürven is.“

„Man wat is dat nu mit dat Krüüz an d‘ Wand?”, fraag ik neeisgierig. Un denn haalt se ‘n bietje ut un vertellt van hör vööle Reisen in d‘ Alpen: Över Johren sünd se Sömmers und Winters teihn Doog nah Österriek fohren, immer weer in´t sülvig Huus. De Lüüd dor sünd hast so as hör Familie, sönndags sünd se sogar mit‘nanner in d‘ kathoolsch Kark gahn. „Un de hebben dat natürlich mitkregen, as mien Mann stürven is“, seggt se. „Un denn hebben se dor dit Krüüz för mi köfft. Se hebben sük in hör Kark truffen, dat Krüüz up d‘ Altar leggt / un ‘n Gott‘sdeenst fiert; dor gung dat bloot um mi, se hebben all för mi beedt. Un denn hebben disse Lüüd mi dat Krüüz tostüürt un mi updragen, dat ik dor immer henkieken sall, wenn ik trüürig bün. – Jesus het mi dee stüürt“, seggt se an d‘ Schluss heel övertüügt: „Mien Nahberske, mit de ik proten kunn, un Frünn, de för mi beden.“

 

 

NDR-Radioandachten 2018

26.06.2017: Till sien Krüüz

Ick bün sien „Pata“. So heet ick as Pestor för Till. He kann ja nich so goot prooten, ok dat Lesen und Schrieven fallt hum stuur. Dorum geiht he ok nah een annern School hen. Man in d‘ Kuffemannenstüün is he d‘r bi – mit de anne Jungs un Wichte ut uns Dörp. He sett sük immer tegen sien Kusien. De helpt hüm, um dat he sien Upgaven ok eenigmaten kloor kriegen deit.

Man of un to överleeg ick doch, of Till dat all so verstahn deit, wat ick hüm över‘t Glöven so bibrengen will: Wenn ick mit de annern so an’t Disputeeren bün – wor kummt he denn eegentlich vör? He stellt nooit Fragen, un hört bloß immer to. Man wat glöövt eegentlich disse Jung?

Dat he sük düchtig an Jesus fasthollen deit, dat het Till mi denn up sien eegen Oort wiest. Bi uns Kuffemannenfreetied reep he up een Mool „Pata“ un greep in sien Büxtaschke. Dor truck he een lüttje Krüüz rut – un hull mi de vör d‘ Nöös. Sückse Krüzen harrn wi mol in d‘ Kark verschunken. Un sietdem nimmt he sien Krüüz överall mit hen. Snachts packt he dat sogor tegen sien Kopfküssen. So het sien Kusiin mi dat denn översett, wat he mi dorto verklaren wull.

As dat denn dorto kweem, dat wi de Kuffemation vörbereiten mussen, het de ganze Gruppe dat Glaubensbekenntnis übt. Dat mussen se ja in d‘ Kark vör d‘ heel Gemeen upseggen. All stunnen se dor vör mi, un dän hör Best‘. Un ‘n bietjet gungen ok Till sien Lippen mit. Man denn kunn ick up eenmal to kennen kriegen, wo düdelk he dat up sien eegen Wies bekennen deit, dat he sük an Jesus fasthollt. Till knippoog mi to, un greep in sien Büxtaschke – un hull dat Krüüz ganz fast in sien Hannen.

 

27.06.2017: Uns Glocke um elf Üür

Of un to mutten wi um elf Ühr uns groot Glock lüüden. Een viertel Stünn lang. Wi maken dat imme denn, wenn een in uns Karkengeemen stürben is. Ok wenn in de Moment noch nüms in uns Dörp weten kann, well dor nu doot bleven is, finn ick dat good. Ick hebb sogor ruutkregen, dat dor de een of anne doch eben de Hannen tosommen leggen deit un för de Lüüd beet, de nu trüürig sünd.

Wi / denken ok an de Familien. Wi sluten in de Viertelstüün uns Karkendöör open / un maken up de Altor de Keersen an. Denn het de Familie dor fieftein Minüten eben in Ruh för sük sülmst. Se können sük dor hensetten un eenfach mol Tiet för hör Trüür hebben. Doför setten se sük ‘n Settje in d‘ Bank /  un höörn up uns Glock.

Darum ropen wi ok eben vördem bi de Familien an, of wi in d‘ Kark dat ok all vörbereiden sölln. Of un to hören wi natürlich ok, dat hier umto nüms van de Familie wohnen deit un kieneen komen kann. Obber ganz vööl nehmen dat Angebot an.

Eenmal kunnen wi de Jung van een ool Frau, de stürben weer, bloot övert Handy to faten kriegen. He leeg nämlich sülmst in‘t Krankenhuus un was nich beenig. Dorum wull he mit de Beerdigung ok noch ‘n bietje wachten. Man dat Lüden, dat muss ja nu fix gahn. Un denn het he sück wat besünners infallen laten, sowat hebben wi hier ok noch nich hat: He het bi sien Familie un Frünnen rumtelefoneert un all, de in disse besünner Vietelstüün eben Tiet harrn, no uns Kark henstüürt. Dor satten woll so tein Lüüd in de Banken. Un sien Nober het sük denn stuuv tegen uns Karktoorn stellt / un sien Handy dortegen hollen. So hebben de beid fiefteihn Minüten mit’nanner telefoneert un doch nix seggt. Van de anner Lüüd höör he ja ok nix. Man de Söhn in‘t Krankhuus kunn mitkriegen, dat he in sien Trüür nich alleen weer.

 

28.06.2017: Beden vört Eeten

Dat Poor full mi futt up, as se to´t Döör rinkweem. Wi satten in een vörnehm Restaurant. Un de beid dor in d‘ Döör deen hier noch vööl beter henpaasen as wi. Dat mookt ja ok mol Spoß, so anne Lüüd to beobachten. Man hier kunn ick noch richtig wat lernen: So elegant, wo he un sien Frau sück tegen uns an d‘ Noberdisch hensetten deen, dor kunnst ‘n Film van dreien.

De Oberkellner kwem un harr vööl mit de Mann to proten. De wull ja nu genau weeten, wecke Wien am besten passen deit: Dor kann man ja ok lang över de richtige Johrgang un Hanglage disputeeren.

Irgendwat mit dat Hörgerät van de vörnehme Dame was woll nich so in Ördnung, he muss luter proten, as sückse vörnehme Lüüd dat normalerwies doont, wenn he sük mit her unneholen wull. Un so kunn ick denn ok vööl Fremdwoorden un Goethezitaten mitkriegen, van de ick noch nooit nich höört harr.

Irgendwenne kweem denn de eerste Gang. Twee Kellners deen sük an d‘ Tafel stellen un kregen int sülvige Moment de sülvern Deckels to faten. De Oberkellner het hör dorbi heel sacht topuust, wo dat dor up d‘ Teller all so heten dä.

De Kerl keek sük dat all genau an un schnupper; he freu sük düchtig. Man kieneen van de beid greep nah dat Besteck. Se keek hum an, un dä woll dorup wachten, dat he wat sä. Ach so, doch ick: Will he ‘n lüttjen Ansprook hollen? Of viellicht ‘n lüttjen Gebeed of so? Man dat maakt man ja meest mit sacht Worden un ehrder vör sük, wenn man nich in Huus is. Totsächlich sä he wat. Up Englisch. He sä sowat as: “dree, twee, een”. – Un denn greep he too!

Ick was irgendwie ‘n bietet trürig. Dat kunn ja woll nich wohr wesen. Is dat bi’t Eten nu al so as bi’t Sport? Harr he wiss rüggels tellt? Man nu kweem ok uns Eeten. Ick hebb eben mien Hannen bi‘nanner leggt un Gott dankt. Ick harr würelk Grund dorto. Dat Eeten was besünners smakelk un lecker.

 

29.06.2017: Singen in Ostpreußen

Dat is al över söventig Johr her, man se het dat Lied immer noch in‘t Ohr. Se hebben dat in d‘ Krieg faak sungen, as se flücht sünd: van Ostpreußen hierher. In de eerst Dagen sünd se domols nich wiet komen: De Russen hebben hör un hör Famiie in een Stall packt un de Dören ofsloten.

An de een Obend hebben de Russen denn all de Mannlüüd vör d‘ Döör haalt, ok hör Opa was dor mit bi. Se kunnen de Flinten un Revolvers ballern hören. Sehn het se nix, man se wuss heel genau, wat dor loos was. Dat gung denn noch wieder: De Suldaten fungen an to drinken un to fiern un moken immer mehr Skandaal. Up eenmol sä hör Oma: „Kind, de sünd so knüppelduun, de setten futt dat Huus int Brand, denn komen wi all um!“

As se mi dorvan vertellen de, kunn ick mi nich vörstellen, wo se dor weer ruutkomen sünd. Un denn het se mi dat Lied upseggt, dat se in d‘ Kriegstied so faak sungen hebben. Dat is van Martin Luther un heet: „Ein feste Burg ist unser Gott!“ So luut, as se kunnen, het se domols mit her Moder, her Süster un de Oma dat Lied sungen. Dat kunnen de Suldaten hör nich verbeeden.

„Un denn, bi de letzte Strophe, was de Spökerei up eenmol vörbi“, vertell se wieder. Een Mann bölk luut een Kommando. Disse Stimm harrn se de heel Dagen noch nich höört. De Sküürdöör gung open, un de Mann kwem rin. Se kunnen an sien Uniform futt to kennen kriegen, dat he wat to seggen harr in d‘ Armee. He kunn sogar ‘n poor Satzen up Düütsch seggen: He harr woll mol in Berlin studeert. Dat Lied harr he verstahn. Un he kunn dat sülmst nich faten, wat sien Offizier dor vör d‘ Döör tolaten harr.

He het hör Familie denn ‘n poor Papieren utstellt. Mit disse Papieren sünd se good wiederkommen. Se het se bit vandaag upbewahrt – un dat Lied, dat vergett se nooit.

 

30.06.2017: Segen

De Segen is hör besünners wichtig. De gifft hör Kraft, de helpt hör, um dat se weet: Gott is bi mi. Und ween se nah d´ Kark hengeiht, denn maakt hör dat nix ut, wenn de Predigt mol ‘n bietje langwielig is, se kriggt ja an d‘ Enn de Segen mit nah Huus.

Bi uns in d‘ Gemeen maakt se so vööl mit, dat ick hör irgendwenner fraagt hebb: „Wullt du dat nich sülmst mol versöken un ‘n Predigt hollen? Du kannst doch Lektorin worden! Ook mit dat Beden kann dat eegentlich nüms so good as du in uns Gemeen!“ Wenn wi in‘t Gemeenhuus mit de een Gruppe, wor se to hören deit, binanner sitten, denn mutt se vör dat Vaterunser immer noch ‘n poor Worden seggen. Dat mögen s‘ all.

Un denn hebben wi hör utbildt. Se het sük dor düchtig inarbeit un kriggt dat nu all heel good hen; de Lüüd komen geern, wenn se up d‘ Plaan stahn deit. Eenmol, as se Deenst harr, satt ick ok achtern in d‘ Kark un dä mi sülmst freuen, wat se ut de Predigtvörlaag so maakt harr. Ok dor gung hör dat um dat, wat hör wichtig is: Um de Segen, de Gott uns immer weer schenken deit.

Un as de Gottesdienst denn to Enn gung, stunn se nah dat Vaterunser an‘t Altar un wull uns all disse Segen tosegen. De heel Geemeen stunn up un keek nah vöörn. Hör Hannen gungen an hoch, se keek uns an – un denn kweem up een mol nix. Se harr dat so faak übt, man nu kreeg se dat eenfach nich vör‘nanner. Se was total upgereegt un fung host an to brullen. Un denn sä se an uns, dat dat woll doran liggen deit, dat för hör eben disse Segen dat allerwichtigste is!

Ik keek nah links un rechts nah de anner Lüüd hen. Of se dör hör Predigt woll begreepen harrn, wo wichtig uns Lektorin de Segen was? Man denn harr se sük dor vöörn al weer fangen un sä uns to, dat Gott mit uns geiht un uns fründlich ankikkt, so, as wi dat weent sünd. – Noderhand vör d‘ Kark kreeg ik denn mit, wo de Lüüd dat noch nahgahn dä mit de Segen. De Predigt harr hör düchtig anröögt, un de körte Moment an’t Schluss harr hör noch eenmal düdelk marken laten, dat jeder ganz persönlich meent is, wenn Gott uns toseggt, dat he för uns dor is.